Volg ons op
Over Ertsberg

Nieuwe ideeën en oude gedachten een kans én de nodige ruimte geven om het debat op een volwassen manier te voeren, met open vizier.
Ontdek onze boeken & auteurs.

Harry De Paepe en Erik De keersmaecker: ‘De Britten zijn trots op hun spookverhalen’

Abonneer op onze podcast

Het Verenigd Koninkrijk is het spookeiland bij uitstek. Meer Britten geloven in spoken dan in God. De helft van de mensen die je in Londen ziet rondlopen zijn geesten. Klinkt dit belachelijk? Niet volgens de Britten. In het Verenigd Koninkrijk zijn ze al eeuwen gefascineerd door geesten, spoken en het bovennatuurlijke. Anglofielen Harry De Paepe en Erik De keersmaecker schreven met Haunted een boek vol verhalen, feiten en weetjes over spoken als apart en onlosmakelijk aspect van de Britse cultuur. In deze podcast geven De Paepe en De keersmaecker meer uitleg.  

De Britten en hun spookverhalen 

Of er meer spoken voorkomen in het Verenigd Koninkrijk dan bij ons is moeilijk te verifiëren, maar het staat wel vast dat de Britten hier meer over praten dan wij doen. ‘Een oude pub of huis zonder spook is niet compleet.’ Britten zijn trots op hun spookverhalen en delen ze dan ook naar hartenlust met al wie er oor naar heeft. Zo hoorde De keersmaecker aan de toog van een Engelse pub een spookverhaal over een afgelegen dorpje waar een spook zou ronddwalen in de woonkamer van een 17de-eeuwse woning. ‘Je kan je amper voorstellen dat een Belgisch koninklijk landgoed op haar website vermeldt dat het staatshoofd op het landgoed ooit een spook heeft gezien, maar in het Verenigd Koninkrijk wordt dit effectief vermeldt op de website van het kasteel van Balmoral, de plek waar de Queen overleed.’ 

Overdrijven de Britten graag met hun spookverhalen, of zit er ook echt een kern van waarheid in? Veel Britten nemen de spookverhalen ernstig en bedoelen ze niet als grap, maar natuurlijk zijn er ook verhalen die van de pot gerukt zijn. Britten lijken soms een onderscheid te maken tussen de verhalen voor zichzelf en de verhalen voor toeristen, zegt De Paepe. Soms beweren ze dat de verhalen niet kloppen en dat er helemaal geen spook is, maar dan wordt snel de nuance gemaakt dat er wel ergens een ander spook ronddwaalt. 

Spokenjagen als passie 

Zoals er in België wandelclubs te vinden zijn, vind je in het Verenigd Koninkrijk ghost hunting clubs. Een aparte hobby, maar er zijn Britten die in hun vrije tijd graag op spokenjacht gaan. The Ghost Club of London, de oudste spokenjachtclub, heeft heel wat bekende (oud)-leden zoals Charles Dickens en Sir Arthur Conan Doyle. Ook De Paepe en De keersmaecker zijn sinds kort lid. Het profiel van de leden is divers, maar ze delen allemaal één passie: het spokenjagen. De voornaamste opdracht van dergelijke clubs is het ontkrachten van de spookverhalen, maar tijdens hun zoektocht kan het toch gebeuren dat ze op iets paranormaal botsen dat het vermoeden van een spook bevestigd. De meeste leden geloven dus niet in spoken, ook De Paepe en De keersmaecker niet, maar toch moeten ze toegeven al zaken te zijn tegengekomen die richting spoken wijzen. ‘Er zijn nu eenmaal dingen die mensen kunnen ervaren die niet altijd verklaard kunnen worden. Onze zintuigen kunnen ons soms voor de gek houden.’ 

Het lef om erover te spreken 

Een groot verschil tussen het Europese vasteland en het Verenigd Koninkrijk is dat Britten over paranormale activiteiten durven te spreken. Het staat bovendien om de haverklap in de kranten, zegt De keersmaecker. ‘Misschien niet de meest ernstige kranten, maar het staat er wel in.’ Ook de koninklijke familie heeft ooit actief spoken verjaagd van hun landgoed. Dat staat beschreven in een oud dagboek van iemand die heel dicht bij de koninklijke familie stond. Als zelfs de symbolen van de natie zich bezighouden met spoken, dan wordt het snel duidelijk dat de hele natie hiermee verbonden is, benadrukt De Paepe. ‘Spoken zijn belangrijker voor de Britse samenleving dan wij ons kunnen voorstellen.’ 

In 2023 verschijnt van Harry De Paepe ook God Save King Charles!, een luchtige biografie van de nieuwe King Charles III, en van zijn twee (of drie?) voorgangers met dezelfde naam.