Isabel De Clercq: ‘Schrijven als therapie om alledaagse dingen kleur te geven’

Na Gekruld, dat in eigen beheer werd uitgebracht, brengt Isabel De Clercq een tweede verhalenbundel uit getiteld Sproet. In haar boek schrijft ze intrigerende verhalen over banale en niet-banale gebeurtenissen in haar leven die ze omtovert tot virtuoze pareltjes of hilarische filmscènes. Haar verhalen geven kleur aan de alledaagsheid van het bestaan en iedere emotie komt aan bod bij het lezen van het boek. Soms kan je niet anders dan lachen, bij anderen krijg je tranen in de ogen, maar wat vaststaat is dat ieder verhaal diep kan ontroeren. 

Inspiratie voor verhalen 

Wie het boek leest, kan niet anders dan zich afvragen waar De Clercq de inspiratie haalt om dergelijke stukken te schrijven. Heel wat kunstenaars, artiesten en schrijvers hebben een muze bij wie ze de mosterd halen, De Clerq spreekt liever over haar eigen Jezusfiguur die op haar pad kwam. Tijdens de ramadan van 2016 ontmoette De Clerq per toeval Omar via sociale media. Het is hij die bij haar het zaadje plantte om een eerste boek te schrijven. Toen was het begonnen en kreeg ik de smaak te pakken, zegt De Clercq. ‘Ik kijk wat er rond mij gebeurt en verhef die alledaagsheid tot schoonheid en kleine filmscènes.’ Wie die blik op het leven heeft, beleeft alles intenser. 

Door de aandacht voor details worden de verhalen in het boek heel tastbaar en vooral herkenbaar. Die feedback krijgt De Clercq van heel wat lezers, wat haar enigszins verbaast aangezien de verhalen heel persoonlijk zijn. ‘Als mens denken wij vaak dat onze levensloop uniek is, maar het feit dat mijn verhalen voor velen zo herkenbaar zijn toont juist aan dat wij allemaal vaak dezelfde dingen tegenkomen en beleven.’ Het gaat over verdriet om kinderen, teleurstellingen in relaties, het ouderschap en nog veel meer. Dat zijn universele dingen waar iedereen zich wel deels in kan vinden. 

Kleur aan het leven

Alledaagse dingen worden vaak als grijs en grauw gezien. De kijk op het leven die De Clercq heeft, en ook weergeeft in haar boek, geven juist kleur aan die anders zo grijze alledaagse dingen. Wie rondom zich kijkt kan heel veel schoonheid zien in heel gewone dingen die op het eerste zicht niet zo interessant lijken. Schrijven werkt voor De Clercq therapeutisch, ook wanneer ze zich slecht voelt en negatieve emoties ervaart zal ze proberen dit in iets positiefs te draaien. Zo geeft ze zelfs kleur aan donkere gedachten en emoties. 

Het doel van het boek is het geven van een esthetische ervaring aan de lezer. Ieder verhaal maakt emoties los en zorgt voor een rollercoaster die gaat van schaterlachen tot tranen in de ogen. 

De kunst van het raken 

Sproet kan onder de categorie kunst geplaatst worden, juist omdat het emotioneel tot mensen doordringt. Kunst wordt echter door iedereen anders ervaren, en dat is ook bij dit boek niet anders. Er is bijvoorbeeld de laag van het frivole in het boek, die naar voor komt in de tussentittels, maar er is ook de laag van de erotiek en de langzaamheid. Luckas Vander Taelen schreef het volgende over Sproet: ‘Isabel De Clercq haar stukjes zijn soms zo verrassend kort dat je dubbel zoveel tijd nodig hebt om ze te laten bezinken. Je herleest ze nog eens en pas na een derde keer begrijp je waarom ze je zo ontroerd hebben. Soms kan je niet anders dan lachen, bij andere krijg je tranen in de ogen. Als je Sproet neerlegt, heb je meteen zin om het opnieuw te lezen.’ Deze quote vat helemaal samen hoe het boek bij iedere lezer iets losmaakt.