De waterglijbaan van Naomi Skoutariotis

Boeken zijn altijd mijn houvast geweest. Als kind ontsnapte ik naar de kleurrijke plekken die Roald Dahl schetste met zijn woorden. Wat later werden boeken een raam naar culturen en tradities die zich ver buiten mijn slaapkamer afspeelden. Vandaag gebruik ik ze vooral als spiegel, om mensen en de wereld beter te begrijpen.

Alles stroomt, niets is blijvend

Mijn wereld lijkt voortdurend te veranderen. Daarmee bedoel ik onze blauwe planeet met alle bijbehorende rampen, maar ook kleuters die in een oogwenk tieners zijn, en vriendschappen die verwateren of versterken. Het leven voelt soms als een eindeloze overdekte wildwaterbaan. Ik heb geen idee wat er op me af komt, maar ik kan niet anders dan meegaan met de stroom. Panta rhei, ouden menei: alles stroomt, niets is blijvend. En terwijl ik richting de dertig glijd, dringt stilaan het besef door dat je ook als mens nooit ‘af’ kan zijn. Je blijft constant evolueren. 

Een van mijn favoriete evoluties hangt vast aan triggerwoorden als poco (politiek correct), woke, cancelcultuur en ‘wit’ in plaats van ‘blank’. Die termen worden doorgaans gevolgd door een oogrol, maar zijn – simpel gesteld – het resultaat van een generatie die probeert om empathisch en bedachtzaam om te gaan met anderen. Ik vind dat hoopgevend.

Die evolutie staat waarschijnlijk nog in haar kinderschoenen en is voor sommigen niet evident. Verandering kan oncomfortabel zijn, waardoor we ons vastklampen aan zekerheden. Daar is soms weinig begrip voor. Voor sommige onderwerpen voelt de ruimte om er open over te debatteren nogal beperkt en soms beklemmend.

Tegengif voor vluchtigheid

Gelukkig bestaan er mensen met lef en mogelijk ook een hoek af, die in de loop van een historisch rampjaar het knotsgekke idee om een nieuwe uitgeverij uit de grond te stampen gewoon uitvoeren. Boeken zijn een pauzeknop, het tegengif voor vluchtigheid. Een bron van nuance en wijsheid, niet per se waarheid. Het is aan de lezer om te bepalen hoe die omgaat met de inhoud van het boek. Boeken zijn in ieder geval de ideale aanzet om hoofden en debatten te voeden en ruimte te creëren voor álle vragen.

De boeken die ik door de jaren heen heb bewaard, vormen intussen een bestofte verzameling dierbare vrienden. Ezelsoren, zeewater, zandkorrels, onderlijnde zinnen of gekribbelde bedenkingen in de marge. Aan iedere papierbundel zijn herinneringen verbonden. Ik hou ook van hun heerlijke saaiheid en standvastigheid. De papieren boeken in mijn kast kunnen niet met enkele muisklikken worden aangepast of offline gehaald. What you buy is what you get. En hoewel ik voor een echte wildwaterbaan eerder badkleding zou aanraden, is een breed spectrum aan boeken zonder twijfel onmisbaar voor de figuurlijke wilde rit van het leven.

Naomi Skoutariotis
Naomi werkt aan een boek over ‘sisterhood’, dat verschijnt in het najaar van 2022.