Onze Vaders van Christina Van Geel

Ik ben vier. Dat zie ik aan het jaartal achter op de foto waarop we samen op een ezel rijden. Ergens in de bergen in het Spaanse binnenland. We zien er vrolijk uit. Ik lach mijn melktanden bloot. Jij houdt me stevig vast, stel dat die ezel zich misstapt en we de berg afdonderen. Godzijdank voor foto’s die herinneringen maken. 

Ik ben zes en ik kan niet slapen. Jij zit naast me op bed en je strijkt over mijn hoofd. Uren aan een stuk. Telkens als je hand stilvalt, schrik ik wakker. “Papa, nog eventjes”, mompel ik. Ik voel me veilig. Het zou toch zonde zijn om op zo’n moment in slaap te vallen. 

Ik ben negen. Mama en jij gaan scheiden. Dat wil je niet, dat weet ik. Als troostprijs krijg je mij. Maar het jasje van alleenstaande vader past je niet. Al gauw moet ik je delen met een stiefmama en een stiefbroer. Nu noemen ze dat plus. Voor mij voelt het op dat moment een beetje als een verlies. Van ons. 

Ik ben elf. Na een ruzie ben ik thuis ‘gaan lopen’. Naar mijn bomma twee straten verder. Later die avond breng je mijn koffer. Ik denk dat we op dat moment overeen komen dat dit het beste is voor iedereen. Ik geloof dat jij op dat moment oprecht oordeelt dat dit het beste is voor mij. Ik ben ook oprecht blij met deze keuze. Maar het is meteen het einde van ons verhaal dat niet eens echt begonnen was. 

Ik ben zevenenveertig wanneer ik ’s morgens vroeg uit bed word gebeld door mijn stiefbroer met het nieuws dat je een hersenbloeding hebt gehad. Op weg naar het ziekenhuis vraag ik me af hoe je dat doet: afscheid nemen van een vader die je eigenlijk niet echt gekend hebt. Paniek. Zoveel blinde vlekken in wat we zijn voor mekaar, zoveel onuitgesproken liefde en frustratie. Zo weinig herinneringen, zoveel niets. Wat moet je met zoveel niets? 

Je kwam erdoor, gelukkig. We kregen extra tijd. Om die zee aan verloren tijd in te halen? Om van niets alsnog iets te maken? Ik wil dat wel proberen. Al ben ik nooit de moedigste dochter geweest. Anderen vraag ik moeiteloos de pieren uit de neus, maar bij jou ga ik elke vraag liever uit de weg. Wat is je lievelingskleur? Wat wilde je worden als kind? Heb je mij gemist? 

Dus ga ik daarmee beginnen: andere zonen en dochters de pieren uit de neus vragen, over hun vaders. Afwezige vaders, emotioneel of fysiek onbereikbaar, al dan niet gewild, om zoveel verschillende redenen. Schaduwvaders die vanuit de marge van ons leven ons toch mee gemaakt hebben tot wie we zijn. 

En tussendoor vertellen wij ons verhaal. Over lievelingskleuren, kinderdromen en gemis. 

Dit wordt geen afrekening. Geen ode. Geen verhaal van schuld en boete. 

Gewoon een poging om licht te werpen op onze schaduwvaders. 

En laat ik zelf het gesprek openen met een bekentenis: ik heb je altijd graag, maar veel te weinig gezien. 

---

Ben jij de zoon of dochter van een fysiek en/of emotioneel afwezige of onbereikbare vader en wil je je vaderverhaal delen met Christina in functie van dit boek? Neem dan gerust contact op: christina.vangeel@ginsonic.be .

Verhalen worden beluisterd en opgetekend met het grootste respect voor privacy en grenzen. Anoniem getuigen kan.