Busje komt niet
€22,50
(Nog) Niet Beschikbaar. Krijg een email wanneer wel.
‘Even pauze. Geen dienst. Mijn collega pikt u op. Rijopleiding.’ Klassieke filmrollen aan busstations. Als aan de halte-informatie ‘No Tracking’ verschijnt, kan de reiziger naar zijn bus fluiten. En dan is er al (digitale) informatie.
Waarom gebruiken in Vlaanderen alleen reizigers die geen alternatief hebben het streekvervoer? Waarom nemen bankiers in Zwitserland wél de tram? Wordt De Lijn stiefmoederlijk behandeld omdat onze politici nooit op een tram of bus stappen?
Ontstaan uit de regionalisering van de Nationale Maatschappij voor Buurtspoorwegen (1988) en de fusie van de stedelijke maatschappijen van Antwerpen (MIVA) en Gent (MIVG) kende De Lijn een vlotte start in 1988. De reizigersaantallen stegen naar na jaar. Heel Europa kwam naar het gratis openbaar vervoer in Hasselt kijken.
Toen vond de politiek het welletjes. Gratis bestond niet en er moest worden bespaard. Weg met de lege bussen en het transport van lucht. Het rendement moest omhoog.
De regionalisering van het streekvervoer was mede het gevolg van de Belgische wafelijzerpolitiek en de nutteloze werken. Vlaamse politici denken dan aan het hellend vlak van Ronquières. In Antwerpen worden decennia na de bouw nog altijd metrokokers en -stations niet gebruikt. In Hasselt liggen er tramsporen en tunnels voor tramlijnen die er waarschijnlijk nooit komen.
Peter Renard
‘Marketing? Nooit van gehoord en in feite niet belangrijk. De bussen en trams laten rijden, dat was het enige dat telde.’ — Jan Peumans, oud-voorzitter van De Lijn
